Rosler behandelt het probleem van anorexia nervosa vanuit het perspectief van de ouders en presenteert een moeder en vader die spreken over de tragedie van de dood van hun dochter als gevolg van een dieet. Het gesprek gaat over de ironie van zelfverhongering in een land van overvloed en over de internationale voedselpolitiek, waarbij voedselhulp wordt gebruikt als onderhandelingsinstrument. Rosler wordt geconfronteerd met een serieus probleem en zet tegelijkertijd de confessionele vorm en de griezelige stagnatie van talkshowdrama's in het spel.